Η κλασική Ελλάδα ήταν μια χώρα του εμπορίου.
Λάδι ελιάς και κρασί σε αντάλλαγμα με πιο βασικές τροφές, που ο τόπος δεν καλλιεργούσε μια και οι ελιές και τ’ αμπέλια παρείχαν το κύριο εξαγωγικό προϊόν.
Τα κρασιά, και ιδιαίτερα οι ποικιλίες της Χίου και της Λέσβου, ήταν περίφημα και μάλλον γλυκά. Οι ήρωες της αρχαιότητας προτιμούσαν τις απλές γεύσεις και η βασική τους διατροφή ήταν ψητό κρέας κατσίκι, αρνί, χοιρινό με πολύ ψωμί.
Αυτή η δίαιτα συμπληρωνόταν με όσπρια, πράσινα λαχανικά και ρίζες, γάλα και τυρί κατσικίσιο, ελιές και ξερά σύκα. Μια και όλη η Ελλάδα περιτριγυρίζεται από θάλασσα, τα ψάρια ήταν άφθονα.
Σκουμπριά - Χταπόδια - Καλαμάρια - Κολιοί και Όστρακα, μαγειρεμένα με πολλούς τρόπους.
Όσο οι πόλεις εξελίσσονταν τόσο εξελισσόταν και η κουζίνα τους. Τον 4ο αιώνα π.Χ. η Αθήνα είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της. Σύμφωνα με τα γραπτά της εποχής, οι γιορτές έγιναν πιο περίπλοκες, και δόθηκε μεγαλύτερη βαρύτητα στο καλό φαγητό.
Ψάρια έρχονταν παστά από την Μαύρη Θάλασσα και από το Βυζάντιο, τα πουλερικά πήραν σημαντική θέση στο διαιτολόγιο των Αθηναίων. Τα γλυκά μαγειρεύονταν με άφθονο μέλι και τα γεύματα γίνονταν όλο και πιο περίπλοκα.
Η νέα Ελληνική μαγειρική παραμένει αρκετά κοντά στις ρίζες της, η αγάπη για το ψητό αρνί, τα μαρούλια, τα ραπάνια, τα μυρωδικά όπως ο δυόσμος και η μαντζουράνα, η χρήση του κατσικίσιου και του πρόβειου γάλακτος του ελαιόλαδου και το πάθος για το μέλι.
Ένα αυθεντικό αρχαιοελληνικό γεύμα θα έπρεπε ν’ αποτελείται από ένα ολόκληρο σουβλιστό αρνί ή κατσίκι, αλλά και ένα ψητό μπούτι.
Η μοντέρνα κουζίνα οφείλει πολλά στην κατάκτηση της Νότιας Αμερικής από τους Ισπανούς.
Οι πιπεριές. οι μελιτζάνες, οι αγκινάρες, οι τομάτες και οι πατάτες αποτελούν βασικά συστατικά της σύγχρονης Ελληνικής μαγειρικής.
Οι μεζέδες, αναπόσπαστο κομμάτι κάθε Ελληνικού γεύματος, έγιναν δημοφιλείς για πρώτη φορά στην Αθηναϊκή κοινωνία του 3ου π.Χ. αιώνα.
Μία κλασική συλλογή μεζέδων θα είναι υπερβολικά πλούσια.
Μανιτάρια - Ελιές στην άλμη - Ραπάνια - Όστρακα - Καπνιστά ψάρια όλων των ειδών - Μυαλά - Σαλιγκάρια - Αγκινάρες - Εντόσθια - Μαρουλόφυλλα - Καπνιστά και τηγανιτά τυριά.
Δεν λείπουν και τα πιο ασυνήθιστα, όπως:
Ακρίδες, αυγά παγωνιού, ψητά αηδόνια κ. ά.
Μεζές θα μπορούσε να γίνει ό,τι είναι δυνατόν να φανταστείτε.
Οι ήρωες της Αρχαίας Ελλάδας αγαπούσαν περισσότερο τις μάχες παρά το μαγείρεμα. Τους αρκούσε λοιπόν το κρέας να είναι τρυφερό και άφθονο και να συνοδεύεται από μπόλικο ψωμί και καλό κρασί.

Παρ’ όλο που η σύγχρονη Ελληνική κουζίνα είναι εμπλουτισμένη με περίπλοκες γεύσεις, το ψητό αρνί παραμένει το γιορτινό πιάτο.
Και δεν διαφέρει σχεδόν καθόλου από τα γεύματα της Αρχαίας Ελληνικής κουζίνας, το μυστικό της επιτυχίας είναι το αργό ψήσιμο, ανεξάρτητα από το μέγεθος του κομματιού που μαγειρεύετε.
Αν αγοράσετε ένα ολόκληρο ζώο και έχετε τη δυνατότητα να το ψήσετε στην ύπαιθρο, πρέπει να το πλύνετε καλά και να το τρίψετε με αλάτι και χυμό λεμονιού. Αν είναι αρνί πρέπει να ράψετε τα δύο τοιχώματα του στομαχιού. Κατόπιν, το ζώο περνιέται στη σούβλα. Στην αρχή του ψησίματος θα πρέπει να απέχει αρκετά από τη φωτιά για να μην καεί και σταδιακά πρέπει να το φέρνετε όλο και πιο κοντά. Το μαγείρεμα διαρκεί περίπου 3 ώρες και το κρέας θα πρέπει να ραντίζεται συνεχώς με θυμάρι και χυμό λεμονιού. Το χοιρινό χρειάζεται περίπου την ίδια διαδικασία, μόνο που το ψήσιμο διαρκεί 4 ώρες.
Το ψήσιμο είναι πολύ δύσκολο και χρειάζεται μεγάλη πείρα ώστε να ψηθεί καλά όλο το ζώο χωρίς να ξεραθούν τα λιπόσαρκα μέρη του.
Τα ζώα στην Ελλάδα ήταν πολύτιμα και το κάθε τους κομμάτι έπρεπε να χρησιμοποιείται. Έτσι τα κομμάτια με θρεπτικές ικανότητες αλλά χωρίς εμφάνιση, κόβονταν σε μικρά κομματάκια, ανακατεύονταν με μυρωδικά και βότανα και γίνονταν λουκάνικα.
Τα όσπρια όπως τα φασόλια και τα φρέσκα ρεβίθια, τρώγονταν σαν επιδόρπιο, ενώ τα ξερά τα μούλιαζαν στο νερό και μετά τα μαγείρευαν. Μαγειρεμένα τρώγονται σαν σαλάτα ή σαν λαχανικό.
Οι φακές ήταν το φαγητό των φτωχών στην κλασική Ελλάδα φτιάχνοντας μια παχιά σούπα ιδανική για τις κρύες μέρες του χειμώνα.
Τα κόκκινα και τα γκρίζα Μπαρμπούνια ήταν ανέκαθεν τα αγαπημένα ψάρια των λαών της Μεσογείου εδώ και χιλιάδες χρόνια. Με τα παστά αυγά τους φτιάχνεται η ταραμοσαλάτα, παρ’ όλο που πολλές φορές αντικαθίστανται από τα αυγά της ρέγκας.
Χρησιμοποιούνται και για το Μπαταρέκ κάτι σαν αυγοτάραχο, μεζές πολύ αγαπητός στη Μέση Ανατολή.
Όπως το μπαρμπούνι, έτσι και ο τόνος βρίσκεται άφθονος στη Μεσόγειο και αποτελεί ένα συνηθισμένο πιάτο για τα Ελληνικά και Ιταλικά εστιατόρια. Είναι όμως ξερό ψάρι γι’ αυτό και χρειάζεται μαγείρεμα με πολλά υγρά.
Τα λαχανόφυλλα ήταν για πολλούς αιώνες το φαγητό των φτωχών γεωργών, αλλά για τους πιο μποέμ ήταν το αντίδοτο για το μεθύσι. Οι Αιγύπτιοι, που ήταν μεγάλοι κρασοπότες, πάντα σέρβιραν βραστό λάχανο με το κρασί, ενώ ο Θεόφραστος πίστευε πως η επιρροή ήταν τόσο δυνατή που ακόμα και τα’ αμπέλι φοβόταν τη μυρωδιά του λάχανου.

Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως το μαρούλι ήταν ένα πολύ καλό υπνωτικό και συνιστούσαν να το αποφεύγουν οι άντρες όταν πρόκειται να συναντήσουν το βράδυ μια γυναίκα.
Παρ’ όλα αυτά, το μαρούλι είτε ωμό είτε μαγειρεμένο ήταν ένα πολύ συνηθισμένο φαγητό. 
Ο Αρχίστρατος, ο πατέρας των καλοφαγάδων, λάτρευε το Αθηναϊκό τυρόγλυκο. Υποστήριζε πως τα κοινά επιδόρπια όπως τα βραστά ρεβίθια, τα φασόλια, τα μήλα και τα ξερά σύκα έδειχναν γευστική φτώχεια. Αντίθετα, το Αθηναϊκό τυρόγλυκο έλεγε πως ήταν καταπληκτικής νοστιμιάς αρκεί να ήταν φτιαγμένο με Αττικό μέλι. 
Το κριθάρι ήταν πολύ συνηθισμένη τροφή για τον Αρχαίο Έλληνα χωρικό, νοστιμισμένο με λίγο μέλι, λίγο Κατσικίσιο γάλα ή λίγο πρόβειο τυρί και καλό κρασί. Και ακόμα, γίνεται μια θαυμάσια πουτίγκα θρεπτική και νόστιμη.
Στην κλασική όπως και στη σύγχρονη Ελλάδα τα γλυκάκια με μέλι τρώγονταν με κρύο νερό, αρωματικά κρασιά ή καφέ ανάμεσα ή μετά από τα γεύματα. Οι αγαπημένοι συνδυασμοί είναι μέλι με καρύδια ή σπόρους που υπάρχουν στα μαγαζιά τυλιγμένα σε ζελατίνα. Είναι πολύ νόστιμα, αλλά και πολύ χορταστικά.
Στη σύγχρονη Ελλάδα τα λεμόνια είναι απαραίτητα για το μαγείρεμα. Στην Αρχαία Ελλάδα εξίσου απαραίτητο ήταν το κίτρο, πιο σαρκώδες και με ελαφρότερη γεύση του σύγχρονου λεμονιού. Αυτές οι κομπόστες μπορεί να φαγωθούν πάνω σε ψωμί, μαρμελάδα, αλλά και σκέτες μαζί με τον καφέ ή με κρύο νερό.
Τι παράξενο, ποιος Έλληνας έως τώρα λησμόνησε ποτέ τα πεντανόστιμα φαγητά της μάνας, στα γλέντια μας ή στις τοπικές μας γιορτές;
Κ α ν έ ν α ς.
Αδιατάραχτη είναι η εξέλιξη της Μαγειρικής Τέχνης. Καθρέπτης αυτής της αδιάλειπτης συνέχειας οι γαστριμαργικές συνήθειες των Ελλήνων.

Χορδήν Αρνίσια - Έντερα πλεγμένα έτρωγαν στα χρόνια του Ομήρου
Χαρδούνιν έτρωγαν οι Βυζαντινοί,
Γαρδούμπα οι Νεοέλληνες, επί τρεις χιλιάδες χρόνια, μια ασταμάτητη ροή.
Την παρακολουθούμε στους Δειπνοσοφιστές του Αθήναιου, στα Διαιτητικά του προβυζαντινού γιατρού Ορειβάσιου, του Θεόδωρου Πρόδρομου, και τέλος στη ζωντανή μας παράδοση, κληρονομιά των αιώνων της Τουρκοκρατίας.
Βυζαντινά όλα τα εδέσματα και κυρίως οι σάλτσες, από τον δέκατο αιώνα χρησιμοποιούσαν το επιτραπέζιο σκεύος Σαλτσάριον ( Σαλτσιέρα ).
Αρκεί μόνο η λέξη νόστιμο.
Το επίθετο που χαρακτηρίζει σήμερα το εύγεστο και απολαυστικό μαγειρικό παρασκεύασμα, για να φανεί η συνέχεια της Ελληνικής Μαγειρικής Τέχνης δια μέσου των αιώνων.

Φτωχός ο τόπος, λίγα τα προϊόντα.
Το λάδι, το Γάλα, το Κρασί, το Αλεύρι, λίγα αλλά καλά. Με αυτά μπόρεσε να επιβιώσει ο Ελληνισμός μέσα στις χιλιετίες.
Αλλά ο άνθρωπος δεν φτάνει να τρώει μονάχα, αναζητεί πάντοτε και τη γεύση, τη νοστιμιά αλλά και την ποιότητα. Κάθε φορά καινούργιοι συνδυασμοί, καινούργιες ανακαλύψεις και πλούσια φαντασία.
Αφάνταστη η ποικιλία των Ελληνικών Φαγητών, έχουμε μαρτυρίες από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας για γεύματα με 72 πιάτα, το ένα αλλιώτικο από το άλλο, η αποθέωση της Μαγειρικής Τέχνης.
Παραλλαγές στη Μουσική
Παραλλαγές και στη Μαγειρική
Μελωδία των Ήχων
Μελωδία και των Γεύσεων
Μωσαϊκό απολαυστικών γεύσεων τα Εξηνταπέντε νηστίσιμα, η Σαρακοστή που γίνεται γευστική πανδαισία.
Εκατονεβδομήντα παρασκευάσματα από αλεύρι, Ογδονταπέντε λογιών πίττες.
Κάθε τόπος τα δικά του εδέσματα, τις δικές του επιλογές, τα δικά του αριστουργήματα, ανάλογα με τις πρώτες ύλες και την αφθονία τους, ότι παράγει ο τόπος μας.
Έτσι διαμορφώθηκαν μέσα στους αιώνες τα φαγητά που χαρακτηρίζουν ολόκληρες περιοχές.
Τις ποιμενικές και τις γεωργικές, τις νησιώτικες και τις ηπειρώτικες, τις καμπίσιες και τις βουνίσιες.
Μελετώντας την παράδοση βρίσκουμε κάποιες Παραδοσιακές συνταγές που έχουν ρίζες από την Αρχαία Ελληνική Μαγειρική και βασίζονται στα προϊόντα που παράγει η Ελληνική Γη.